تو کیستی که در اندیشۀ رسول خدایی            فروغ چشم حـبیبی و چـلچـراغ هُدایی

هـنوز قـبلۀ دل‌ها نبود کعـبه که دیـدنـد            تو محو قبلۀ عشق و وفا، تو قبله‌نمایی

تو سر به خاک قـدوم یتـیم آمنه سودی            تو دل به مهر نبوت سپرده‌ای، چه وفایی!

تو در کـمـند تـولای اهـل‌بیت اسـیـری            تو حمزه هستی و از هرچه هست و نیست رهایی

فروغ معرفت از اهل‌بیت نور گرفـتی            تو انعـکـاس تـمـام و کـمـال آیـنه‌هـایی

تو در عقـیدۀ خود شاهـباز اوج یـقـینی            تو جان‌نثار نبی در کمال صدق و صفایی

تو روز بدر درخشیده‌ای چو بدر به میدان            الا که شیر رسول خدا و شیـر خـدایی

تو روز معرکه بخشیدی آبرو به شجاعت            تو داده‌ای به شهامت شکوه و قدر و بهایی

شهادت تو چنان آتشی به جانِ جهان زد            که در «نبرد اُحُد» آفرید کرب‌وبلایی

برای آن که نبـیـند «صَفـیه» لالۀ پرپر            فکند سایه به رویت چه دستی و چه عبایی!

سزد که خاک تو تسبیح دست فاطمه باشد            چرا که گفت پیمبر تو «سید‌الشهدایی»

ردیف می‌شود آهـنگِ رفـتنِ به مدیـنه            اگر تو یاد کنی از شکستگان به دعایی